Przejdź do zawartości

Nicolás Almagro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicolás Almagro
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1985
Murcja

Wzrost

183 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

2003

Zakończenie kariery

2019

Trener

Mariano Monachesi

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

13

Najwyżej w rankingu

9 (2 maja 2011)

Australian Open

QF (2013)

Roland Garros

QF (2008, 2010, 2012)

Wimbledon

3R (2009, 2011–2013)

US Open

4R (2012)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

1

Najwyżej w rankingu

48 (21 marca 2011)

Australian Open

2R (2008)

Roland Garros

3R (2010)

Wimbledon

1R (2006, 2007, 2010, 2015, 2016)

US Open

3R (2016)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Almería 2005 gra pojedyncza
złoto Almería 2005 gra podwójna

Nicolás Almagro Sánchez Rolle (wym. [nikoˈlas alˈmaɣɾo ˈsant͡ʃeθ]; ur. 21 sierpnia 1985 w Murcji) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Almagro zawodowym tenisistą był w latach 2003–2019[1].

W 2004 roku awansował do pierwszej setki rankingu światowego, głównie dzięki wynikom z turniejów ATP Challenger Tour. Zaliczył także debiut wielkoszlemowy, przegrywając jednak już w I rundzie French Open z Gustavo Kuertenem.

W 2005 roku był po raz pierwszy w ćwierćfinale turniejowym ATP World Tour, podczas rozgrywek w Buenos Aires. Zdobył również podczas igrzysk śródziemnomorskich w Almeríi złote medale w zawodach singlowych i deblowych. W grze podwójnej startował w parze z Guillermo Garcíą Lópezem.

W sezonie 2006 osiągnął półfinał w Acapulco, by następnie w kwietniu tegoż roku odnieść swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo, na kortach ziemnych w Walencji, eliminując po drodze m.in. Juana Carlosa Ferrero i Marata Safina. W finale Almagro pokonał 6:2, 6:3 Gilles’a Simona.

W sezonie 2007 Hiszpan osiągnął swoje drugie turniejowe zwycięstwo w karierze, ponownie w Walencji. Almagro w pojedynku finałowym pokonał Włocha Potito Starace 4:6, 6:2, 6:1. W lipcu tegoż samego sezonu awansował do jeszcze finału w szwedzkim Båstad, gdzie pokonał m.in. Carlosa Moyę; przegrał z Davidem Ferrerem.

Trzeci zawodowy turniej wygrał w połowie lutego 2008 roku w Costa do Sauipe, gdzie w finale po raz kolejny okazał się być lepszym od Carlosa Moyi. Niespełna miesiąc później wygrał rozgrywki ATP International Series Gold w Acapulco, gdzie w finale wygrał z Davidem Nalbandianem. Ponadto w kwietniu awansował do finału w Walencji, jednak w pojedynku o mistrzostwo nie sprostał Davidowi Ferrerowi. W maju awansował po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału rozgrywek wielkoszlemowych, a uczynił to podczas Rolanda Garrosa, gdzie wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya; przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem. Tego roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Z turnieju singlowego odpadł w I rundzie, a z zawodów deblowych w II rundzie, w których tworzył parę z Davidem Ferrerem.

Rok 2009 Hiszpan zakończył z jednym wygranym turniejem, w Acapulco, zwyciężając w finale Gaëla Monfilsa. Ponadto w lutym awansował do finału debla w Buenos Aires. Partnerem deblowym Almagro był Santiago Ventura, jednak mecz o tytuł przegrali z innym hiszpańskim duetem, Marcelem Granollersem i Alberto Martínem.

W roku 2010 Almagro ponownie doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa, gdzie po raz kolejny odpadł z Nadalem. Następnie w połowie lipca odniósł swoje szóste turniejowe zwycięstwo, podczas rywalizacji w Båstad. Spotkanie finałowe Hiszpan rozstrzygnął na swoją korzyść w trzech setach nad Robinem Söderlingiem. Trzy tygodnie po tym sukcesie Hiszpan ponownie wygrał rozgrywki szczebla ATP World Tour, w szwajcarskim Gstaad, a w finale w dwóch setach pokonał Richarda Gasqueta.

Swój pierwszy finał w sezonie 2011 Almagro rozegrał w lutym podczas rywalizacji w Costa do Sauipe, tracąc po drodze jednego seta w meczu półfinałowym z Juanem Ignacio Chelą. W finale zwyciężył Ukraińca Ołeksandra Dołhopołowa. Tuż po tym triumfie Hiszpan wygrał kolejny turniej, w argentyńskim Buenos Aires, po wygranej w meczu finałowym nad Juanem Ignacio Chelą. Trzeci finał w sezonie Almagro rozegrał w Acapulco, lecz tym razem poniósł porażkę po serii trzynastu wygranych meczów z rzędu z Davidem Ferrerem. Pod koniec maja Hiszpan wygrał dziesiąty singlowy tytuł, w Nicei. Finałowy pojedynek wygrał z Rumunem Victorem Hănescu. W lipcu Hiszpan dotarł do finału turnieju w Hamburgu, przegrywając decydujące o tytule spotkanie z Gilles’em Simonem.

W lutym 2012 roku Almagro skutecznie obronił tytuł w São Paulo. W finale Hiszpan pokonał 6:3, 4:6, 6:4 Filippo Volandriego. Pod koniec tego samego miesiąca awansował do finału w Buenos Aires. Pojedynek o tytuł przegrał z Davidem Ferrerem. W maju zdołał obronić także tytuł w Nicei, gdzie w finale pokonał kwalifikanta Briana Bakera 6:3, 6:2. W lipcu przegrał finał turnieju w Båstad z Davidem Ferrerem. Hiszpan zagrał w sezonie także na igrzyskach olimpijskich w Londynie, dochodząc do ćwierćfinału gry pojedynczej.

Pierwszy finał, jaki Almagro osiągnął w 2013 roku miał miejsce w kwietniu w Houston. Pojedynek o tytuł przegrał jednak z Johnem Isnerem. W tym samym miesiącu tenisista hiszpański awansował również do finału w Barcelonie, gdzie został pokonany przez Rafaela Nadala.

Pierwszym finałem Hiszpana w sezonie 2014, tak jak przed rokiem, były zawody w Houston. W meczu mistrzowskim przegrał z Fernandem Verdasco 3:6, 6:7(4).

Na początku sierpnia 2015 roku Almagro wygrał po raz pierwszy w karierze turniej gry podwójnej, na ziemnym podłożu w Kitzbühel. Wspólnie z Carlosem Berlocqiem pokonał w finale parę Robin HaaseHenri Kontinen.

W lutym 2016 roku, po prawie dwóch latach, Almagro ponownie doszedł do finału singlowego, podczas turnieju w Buenos Aires ostatecznie przegrywając z Dominicem Thiemem. Na początku maja odniósł triumf w Estoril po finale z Pablem Carreño-Bustą.

W roku 2008 Almagro zadebiutował w reprezentacji podczas meczu Pucharu Davisa w I rundzie przeciwko Peru. Almagro wygrał swoje oba pojedynki singlowe, przyczyniając się w ten sposób do ostatecznego triumfu Hiszpanów w edycji z sezonu 2008. W 2010 roku ponownie otrzymał powołanie do kadry na mecze ze Szwajcarią i Francją. W 2012 roku Almagro awansował z reprezentacją do finału, grając w każdej rundzie. W finale Hiszpanie przegrali z Czechami 2:3, a Almagro poniósł porażki z Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem.

Hiszpan podczas gry na korcie słynął z silnego forhendu oraz wykonywał jednoręczny bekhend. Ponadto szybko poruszał się po korcie i wybierał grę zza linii końcowej. Preferował grę na nawierzchni ziemnej.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 9. miejscu w maju 2011 roku, z kolei w zestawieniu deblistów w marcu 2011 roku zajmował 48. pozycję.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (13–10)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 kwietnia 2006 Walencja Ceglana Francja Gilles Simon 6:2, 6:3
Zwycięzca 2. 15 kwietnia 2007 Walencja Ceglana Włochy Potito Starace 4:6, 6:2, 6:1
Finalista 1. 15 lipca 2007 Båstad Ceglana Hiszpania David Ferrer 2:6, 1:6
Zwycięzca 3. 17 lutego 2008 Costa do Sauipe Ceglana Hiszpania Carlos Moyá 7:6(4), 3:6, 7:5
Zwycięzca 4. 1 marca 2008 Acapulco Ceglana Argentyna David Nalbandian 6:1, 7:6(1)
Finalista 2. 20 kwietnia 2008 Walencja Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:4, 2:6, 6:7(2)
Zwycięzca 5. 28 lutego 2009 Acapulco Ceglana Francja Gaël Monfils 6:4, 6:4
Zwycięzca 6. 18 lipca 2010 Båstad Ceglana Szwecja Robin Söderling 7:5, 3:6, 6:2
Zwycięzca 7. 1 sierpnia 2010 Gstaad Ceglana Francja Richard Gasquet 7:5, 6:1
Zwycięzca 8. 12 lutego 2011 Costa do Sauipe Ceglana Ukraina Ołeksandr Dołhopołow 6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 9. 10 lutego 2011 Buenos Aires Ceglana Argentyna Juan Ignacio Chela 6:3, 3:6, 6:4
Finalista 3. 26 lutego 2011 Acapulco Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:7(4), 7:6(2), 2:6
Zwycięzca 10. 21 maja 2011 Nicea Ceglana Rumunia Victor Hănescu 6:7(5), 6:3, 6:3
Finalista 4. 24 lipca 2011 Hamburg Ceglana Francja Gilles Simon 4:6, 6:4, 4:6
Zwycięzca 11. 19 lutego 2012 São Paulo Ceglana Włochy Filippo Volandri 6:3, 4:6, 6:4
Finalista 5. 26 lutego 2012 Buenos Aires Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:4, 3:6, 2:6
Zwycięzca 12. 26 maja 2012 Nicea Ceglana Stany Zjednoczone Brian Baker 6:3, 6:2
Finalista 6. 15 lipca 2012 Båstad Ceglana Hiszpania David Ferrer 2:6, 2:6
Finalista 7. 14 kwietnia 2013 Houston Ceglana Stany Zjednoczone John Isner 3:6, 5:7
Finalista 8. 28 kwietnia 2013 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 4:6, 3:6
Finalista 9. 13 kwietnia 2014 Houston Ceglana Hiszpania Fernando Verdasco 3:6, 6:7(4)
Finalista 10. 14 lutego 2016 Buenos Aires Ceglana Austria Dominic Thiem 6:7(2), 6:3, 6:7(4)
Zwycięzca 13. 1 maja 2016 Estoril Ceglana Hiszpania Pablo Carreño-Busta 6:7(6), 7:6(5), 6:3

Gra podwójna (1–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 22 lutego 2009 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Santiago Ventura Hiszpania Marcel Granollers
Hiszpania Alberto Martín
3:6, 7:5, 8–10
Zwycięzca 1. 8 sierpnia 2015 Kitzbühel Ceglana Argentyna Carlos Berlocq Holandia Robin Haase
Finlandia Henri Kontinen
5:7, 6:3, 11–9

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 1R 1R 1R 1R 3R 4R 4R 4R QF 1R 2R 1R 0 / 12 16–12
French Open 1R 2R 2R 2R QF 3R QF 1R QF 4R 1R 2R 3R 2R 0 / 14 24–14
Wimbledon 1R 1R 1R 2R 3R 1R 3R 3R 3R 1R 2R 0 / 11 10–11
US Open 2R 1R 3R 3R 3R 3R 1R 4R 1R 3R 1R 0 / 11 14–11
Bilans spotkań 0–0 0–1 2–4 1–4 3–4 7–4 8–4 9–4 5–4 12–4 9–4 0–1 1–3 6–4 1–3 0–0 N/A 64–48

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mahalakshmi Murali, Tennis Players Who Retired in 2019 [online], EssentiallySports, 18 listopada 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]